می‌روی، اما فقدانت دردناک است...

«عِنْدَ تَمَامِ وَقْتِهِ وَ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِ وَ وَفَاءِ عَدَدِهِ. فَنَحْنُ مُوِدِّعُوهُ»؛ و ما هم داریم با او وداع و خداحافظى مى‌‏کنیم.

«وِدَاعَ مَنْ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَیْنَا»؛ به گونه‌‏اى داریم تودیع و خداحافظى مى‌‏کنیم، که جدایى از او براى ما سنگین است.

هنوز عطشش را داریم، هنوز کوزه‌‏اى را آب نکرده‏‌ایم، هنوز حتى دست‌هایمان را هم نشسته‌‏ایم و آبى به سر و صورتمان نزده‏‌ایم.

«وَ غَمَّنَا وَ أَوْحَشَنَا انْصِرَافُهُ عَنَّا»؛ به گونه‏‌اى داریم وداع مى‏‌کنیم که جدایى از او براى ما سنگین است و برگشت او از ما، مغموم و مستوحشمان کرده است.

«وَ لَزِمَنَا لَهُ الذِّمَامُ الْمَحْفُوظُ وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِیَّةُ وَ الحَقُّ الْمَقْضِىُّ»؛و حال که دارد از ما جدا مى‌‏شود، ما در جدایى و فراق او، حقوقى را که او بر ما داشته را به عهده گرفته‏‌ایم. ذمه او را بر خودمان واجب و لازم مى‌‏دانیم و گردن‏مان را در گروى او گذاشته‏‌ایم

اگر ما از ماه رمضان داریم جدا مى‌‏شویم، به گونه اى جدا نمى‌‏شویم که پشت سر او خوشحال باشیم و به گونه اى جدا نمى‌‏شویم که در جدایى از او به یادش نباشیم و آنچه را که در ما سبز کرده و در ما کاشته است را بکنیم و دور بریزیم، بلکه این ماه براى ما «ذمام محفوظ» و «حرمة مرعیة» و «حق مَقضّى‏» و انجام داده شده دارد.

استاد علی صفایی حایری، بهار رویش، ص 141