«عِنْدَ تَمَامِ وَقْتِهِ وَ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِ وَ وَفَاءِ عَدَدِهِ. فَنَحْنُ مُوِدِّعُوهُ»؛ و ما هم داریم با او وداع و خداحافظى مىکنیم.
«وِدَاعَ مَنْ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَیْنَا»؛ به گونهاى داریم تودیع و خداحافظى مىکنیم، که جدایى از او براى ما سنگین است.
هنوز عطشش را داریم، هنوز کوزهاى را آب نکردهایم، هنوز حتى دست‌هایمان را هم نشستهایم و آبى به سر و صورتمان نزدهایم.
«وَ غَمَّنَا وَ أَوْحَشَنَا انْصِرَافُهُ عَنَّا»؛ به گونهاى داریم وداع مىکنیم که جدایى از او براى ما سنگین است و برگشت او از ما، مغموم و مستوحشمان کرده است.
«وَ لَزِمَنَا لَهُ الذِّمَامُ الْمَحْفُوظُ وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِیَّةُ وَ الحَقُّ الْمَقْضِىُّ»؛و حال که دارد از ما جدا مىشود، ما در جدایى و فراق او، حقوقى را که او بر ما داشته را به عهده گرفتهایم. ذمه او را بر خودمان واجب و لازم مىدانیم و گردنمان را در گروى او گذاشتهایم
اگر ما از ماه رمضان داریم جدا مىشویم، به گونه اى جدا نمىشویم که پشت سر او خوشحال باشیم و به گونه اى جدا نمىشویم که در جدایى از او به یادش نباشیم و آنچه را که در ما سبز کرده و در ما کاشته است را بکنیم و دور بریزیم، بلکه این ماه براى ما «ذمام محفوظ» و «حرمة مرعیة» و «حق مَقضّى» و انجام داده شده دارد.
استاد علی صفایی حایری، بهار رویش، ص 141