روز غربت زمین

هیچ کس خوش حالی زمین را نفهمید. هیچ کس هوای یثرب را لمس نکرد. هیچ کس به برکه هایش، جویبارش و پرندگانش توجه نکرد، که چه قدر شادی در یثرب به اوج رسیده است!

روزی که می آمد، روز شادی بود، روز زیبای حضور؛ اما یثرب که دیگر «مدینه النبی» نام گرفته بود، تلخ تر از، 28 صفر را به یاد نداشت. بیست وهشتم صفر روز غم، روز اندوه، روز تلخ جدایی؛ جدایی امت با پیامبر و پیامبر با امت خویش بود.

بیست وهشتم صفر روز غربت زمین بود، زمینی که ارتباط خود را با آسمان و حضور سروش وحی از دست داد و آسمان و زمین هم نوای غربت بقیع شدند. روزی که غربت اندوه علی(ع) کهکشان به کهکشان رفت و عرش الهی تسلیت گوی ولی خدا شد. روزی که اشک های فاطمه(س) حتی بهشت را، به سوگ نشانید. روزی که بهشتیان اشک چشمان زیبای حسن و حسین(ع) را به تماشا نشستند. روزی که هستی خاک در دست اندوه، به یغما رفت و مرگ برای پیامبر(ص) بشارت حضور، و برای زمین مُبشر محنت شد.

روزی که مرگ، زمین را به ماتم فراخواند و در تمام هستی، تنها کسی که خرسند از این ماتم بود، شیطان بود. شیطانی که برای جدایی امت از ولایت به دنبال جایی برای سقیفه ی بنی ساعده بود و برای استخدام جاهلان کوچه به کوچه، مدینه را دنبال مهاجرین و انصار می گشت. روزی که پیکره ی تاریخ در حال شکستن بود تا از تکه تکه پاره هایش بت هایی به نام بنی امیه و بنی العباس ساخته شود.

این تنها اندوه سوگ پیامبر(ص) نبود که جان آسمان را می گداخت؛ حتی نخل های مدینه می دانستند که از سقیفه شعله های آتش دوزخ برافروخته خواهد شد.

تنها خانه ی پیامبر(ص) و تنها مسجد و محراب و منبر نبود که در حسرت دیدار می سوخت، سحرگاهان جهان در نقطه نقطه ی گیتی به حسرت تبسمی نشسته بودند که دیگر نگاه کسی را به طراوات نمی خواند و تنها غربت قرآن و عترت را فریاد می زد.

چرا آسمان نمی بایست بگرید؟ چرا زمین نمی‎ بایست به اندوه بنشیند؟ حتی هنوز زمین و آسمان از این بهت و حیرانی بیرون نیامده اند؛ که چگونه نقشه های اهریمن توانست سدّ راه تلاش هزاران پیامبر(ص) شود. بت ها را بازسازی کند، هُبل را در کنار خانه ی خدا بیاویزد، قرآن را آتش بزند و عصمت زنان و دختران را به بازی بگیرد.

چرا حتی امروز، نباید بتوان به سوگ نشست؛ به سوگ پیامبری که غریب است در کنار زائران غریبش! چرا نباید به غربت پیامبری گریست که مزار فرزندانش، حتی سایبان ندارد.

روز 28 صفر، روز شهادت امام حسن(ع) نیز هست؛ امام مظلومی که مظلوم ترین امام تاریخ است. مظلوم نه به معنای ناتوان؛ که مرد میدان جمل، از چند سو گرفتار دسیسه ی نامردمان شد؛ نامردمانی که در چهره ی همسر، در لباس هم رزم و در شعار هم کیش ظاهر شدند. امامی که در کنار منافق ترین مردم به سر برد و امت کم مایه را در کنار سفره ی کریمانه اش نشانید، اما دریغ از مردمانی که نانش خوردند و فرمانش نبردند.

این روزها مدینه آکنده از گریه ی زائران بقیع است و آه، چه قدر مظلوم هستی ای امام مظلوم(ع)، ای نماد مظلومیت آل رسول(ص) در تاریخ!

سر به دیوار اندوه می گذارم و غرق می شوم در غریبانه های یادت! گویی امشب در بقیع، آسمانیان سینه می زنند.

درود خدا بر تمام لحظات زندگی ات که توأم با تلخی و شیرینی بود؛ تلخی هایش، طاقت تو، مقابل بی پروایی و نابخردی منافقین بود و شیرینی اش، آغوش گرم جدّت پیامبر اکرم(ص) و گرمای وجود خانواده ای بود که با عطر نام حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) آراسته شده بود.