محمد، بهانه هستی
۱۷ ربیع الاول سال ۵۷۰ میلادی، تنها روز نگاه ویژه پروردگار عالم بر گستره ی این جهان نبود، در آن روز بزرگ صحنه گیتی نمایش حوادث اسرارآمیزی شد که در منابع معتبر تاریخی و جوامع مورد اعتماد حدیثی از آنها یاد شده است.
فرو ریختن 14 کنگره در ایوان کسری، خاموش شدن آتشکده فارس، جریان آب در وادی سماوه بعد از سالهای طولانی خشکی، سرنگون شدن بت ها در مکه و سایر نقاط عالم، خشک شدن دریاچه ساوه، پرتوافشانی نوری از وجود آن گرامی در آفاق آسمانها و خواب های وحشتناک انوشیروان و موبدان، از جمله مهمترین آنهاست.
گویی جهان برای تولدی دوباره و نگاهی نو و آسمانی، خود را آماده می کرد.
محمد پا به عرصه وجود گذاشت تا چهل سال بعد بشریت را به آنچه باید برای برترین نوع زیستن بدانند، آگاه کند.
رسول گرامی اسلام (ص) به دلیل بهرمندی از اخلاق نیکو و به تعبیر قرآن «خلق عظیم- سوره قلم آیه 4» آیینه تمام نمای اسلام است. ایشان به عنوان بهترین و کامل ترین اسوه بشریت در ارتباط با مردم همواره بسیار دلسوز و مهربان بود و به همین خاطر توانست در طول 23 سال نبوت خود، دل های بسیاری را شیفته اسلام کند. «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ- سوره احزاب آیه 21 ؛ به یقین برای شما، در زندگی رسول خدا الگوی نیکویی است»
عظمت و بزرگواری پیامبر به حدی بوده که خداوند بارها در قرآن کریم به وجود گرامی او چنین سوگند یاد می کند، «لَعَمْرُکَ إِنَّهُمْ لَفی سَکْرَتِهِمْ یَعْمَهُونَ-سوره حجر آیه 72؛ به جانت سوگند که اینها در مستی خود سرگردانند». همچنین وجود مقدس پیامبر اسلام(ص) تجلی اوصاف الهی است و زندگی ایشان سراسر رحمت و مهربانی است.
همانگونه که خداوند صاحب رحمت است و مهربانی‌اش لحظه‌ای از بندگانش دریغ نمی‌شود، ظرف وجودی پیامبر نیز مملو از رحمتی است که از ناحیه‌ی خداوند متعال پر شده است. به همین دلیل است که خداوند در قرآن پیامبرش را با عنوان رحمه للعالمین معرفی می کند. « وَمَآ أَرْسَلْنَکَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَلَمِینَ-سوره انبیاء آیه 107؛ و (ای رسول) ما تو را نفرستادیم مگر آنکه رحمت برای اهل عالم باشی.»
بنابر این آیه شریفه، پیامبر(ص) رحمتی هستند برای کل عالم هستی، یعنی اگر خداوند رحمان و رحیم است، رسول او نیز تجلی رحمت است. در مورد رحمت للعالمین بودن پیامبر مصادیق متعددی داریم. یک بعد رفتارهای شخصی ایشان است که در بعد برخورد با سایر افراد دیده می‌شود و بعد دیگر رفتارهای داخلی است. ما پیامبر(ص) را بیشتر به آن ویژگی‌های رفتاری‌اش می‌شناسیم، خداوند در قرآن می‌فرماید: «مَا أَنْزَلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَی- سوره طه آیه 2؛ قرآن را بر تو نازل نکردیم تا به رنج افتى»، حضرت(ص) به اندازه‌ای به هدایت مردم حریص بود که دوست داشت همه آنها به بهشت بروند و کسی به جهنم نرود، تا اندازه‌ای که خداوند فرمود این قدر خودت را به زحمت نینداز. آنچه مشخص است این است که رحمت رسول مکرم اسلام(ص) شامل حال همه گروه‌ها می شود. حتی مشرکان که اگر خودشان هم نمی‌خواستند بهشتی شوند، پیامبر(ص) تلاش می‌کرد آنها را بهشتی کند.
رحمت پیامبر اسلام(ص) در هدایتگری ایشان هم جلوه یافته و این هدایتگری برای همه انسان ها و کل بشریت است چون رسالت و تعالیم پیامبر(ص)، اختصاص به زمان و مکان و قوم خاصی ندارد. در قرآن کریم رحمت هم به مسائل دنیوی اشاره دارد و هم اخروی، برای مثال بهشت و مواهب الهی از رحمات خداوند متعال هستند. در آخرت نیز رحمت پیامبر(ص) نسبت به انسان هایی که است که در محشر حاضر می شوند و حضرت(ص) آنها را شفاعت می کند، امت خودش را شفاعت می کند یعنی رحمت پیامبر(ص) آن زمان هم هست نه اینکه فقط در این دنیا باشد.
این رفتار و رحمت واسعه حضرت(ص) ابعاد گسترده ای دارد. اگر مردم به آموزه های این اسطوره ی زهد و پارسایی، تقوا و پرهیزگاری بیندیشند و آن را سرلوحه عمل خویش قرار دهند، هیچ کس در فقر به سر نمی‌برد، افراد اجازه ظلم به یکدیگر را نمی‌دهند و جامعه ایده آل و تمدنی مبتنی بر آموزه‌های الهی در آن جاری می‌شود.
میلاد مسعود پیامبر گرامی اسلام محمد مصطفی(ص)، امام جعفر صادق(علیه السلام) و هفته وحدت مبارک باد.