بانوی صبر و ایثار؛ زینب پرستار دین و قیام عاشورا

در خانه امیرالمومنین، حضرت علی (ع) و ام ابیها، حضرت فاطمه زهرا(س) سنت این بود که نام‌گذاری فرزند را به ‌بزرگتر واگذار می‌کردند، امّا نقل است که چون رسول خدا در آن زمان در بین اهل بیت(علیهم السلام) حضور نداشت، در اولین فرصت به منزل ایشان رفت، نوزاد را به آغوش کشید، گونه هایش را غرق در بوسه و نام کودک را زینب نهاد.

ام المصائب اینگونه چشم به جهان می گشاید. در روز میلاد حضرتش، نه اینکه بار غم و اندوه را بخواهیم در این مجال بر دفتر به نگارش در بیاوریم، لیک زینب است و سال ها رنج و مصیبت و سختی. زینب را نه مسلمین و شیعیان، که همه تاریخ ام المصائب لقب داده‌اند.

زینب و کوه مصیبت ها

دختر فاطمه(س) تنها پنج سال از تابش نور وجود پیامبر بهره جست؛ اما همین زمان اندک سبب شد تا در دامان پیامبر رحمت، درس معرفت بگیرد و صبر و استقامت را مشق کند.

دیری نپایید که سایه پر معنویت و الهی پیامبر اکرم(ص) از سر مسلمین و زینب کبری (س) رخت بربست و او اولین پناهش را از دست داد.

درگذشت جدش رسول الله نخستین مصیبتی بود که در کودکی روح لطیف او را آزرده ساخت اما این تازه آغاز راه است. روزگار سخت، با حوادث تلخ و دردناکش در انتظار زینب بود.

زینب از آغوش گرم و دامان پر مهر مادری نیز بهره نجست. مادرش فاطمه (س) نیز پس از پدر، چند ماهی بیشتر در این دنیا نماند. گویی همه چیز دست به دست هم داده بود تا او را برای ادامه حرکت و مجاهدت در مسیر حق و حق طلبی و رویارویی با مشکلات و مصائب زندگی آماده کند.

اما او زینب است، فرزند علی. این راست قامت همیشه تاریخ هرگز در برابر ذلت و مصیبت و سختی‌های زندگی سر خم نکرد. او در میانه طوفانی از حوادث و مصیبت، جاودانگی اسلام را فریاد زد و با مقاومت زیبنده‌ای، به نیکی، رسالت خویش را به انجام رساند.

بانوی ایثار و عاطفه و اقتدار

زینب، مولود خانه ای است که عالی ترین نمونه زندگی خانواده ای متعالی و روحانی است که تا تاریخ، تاریخ است خانواده‌ای به این بزرگی و عظمت نیامده است و نخواهد آمد.

نور ایمان، معرفت الهی، ابعاد تربیتی، سبک های بی نظیر شخصیتی و اجتماعی، عشق و محبت و از همه مهم تر بندگی حضرت حق درس هایی بود که زینب در این خانه آموخت.

آری او آموخت که اگر در صحرایی بی آب، آنگاه که تکیه گاهی به جز پروردگار ندارد نیز به اسیری عده ای دون صفت و شقی گرفتار شد، سخنی به جز در مسیر دین و رضایت خدا بر زبان جاری نسازد.

شخصت ارزشمند زینب کبری(س) که در چنین کانون معرفتی رشد یافته و در سایه این آموزه ها بزرگ شده است،‌ آسمانی است از تجارب اخلاقی، فضیلتهای انسانی و تربیتی

درگذشت جد بزرگوارش و پس از آن مادر گرامی اش، شهادت پدرش امیرالمؤمنین(ع)، شهادت برادرش امام مجتبی(ع)، مصیبت کربلا و شهادت برادرش امام حسین(ع)، شهادت دو فرزندش در عاشورا و دیگر بستگان و سایر شهدا را دید، پیر شد، گریست، اما هرگز تسلیم نشد.

اسیر شد، در همان عصر عاشورا، که دشت نینوا به خون غلتیده بود. همان روز که بدن بی سر برادر را از پس شمشیر و نیزه شکسته ها یافت و بر بالینش حاضر شد. همان روز که اسوه وفا و ادب را بی دست و بی چشم، با مشکی پاره از جفای انسان دون صفت و پست در گوشه ای دیگر از این شاهکار بندگی خداوند، نظاره کرد. بگذار این شقاوت نیز از قلم نیفتد: زینب در روزی به اسارت در آمد که به چشم خود دویدن کودکان و دختران با گوش خونین و بی گوشواره را دید .

در کاروان اسرا بود، اما امام سجاد (علیه السلام) و دیگر بیماران و مصیبت زدگان اهل بیت(علیهم السلام) را پرستاری کرد.

حقیقتا کیست که این گونه در زمانه سراسر رنج و درد و تنهایى، هنوز فریادی برای دفاع از ارزش های دین الهی، کلامی برای رسوایی جماعتی حیوان صفت و بلکه توانی برای ایستادن داشته باشد؟

کربلا، در کربلا می ماند اگر . . .

زینب نه پاسدار و پرستار مصیبت دیدگان، که حافظ قیام حسینی بود. قطعا اگر او این بار را بر دوش نمی‏گرفت، خون حسین(ع)، اولاد پاک و یاران با ایمانش پایمال می‏شد. شاید بدون اسارت خاندان رسول الله (ص) و دلاوری های زینب کبری در آن مجلس حاکمان ظالم و بی مروت و تبلیغ او از انگیزه قیام برادرش، یزیدیان به هدف پلید خود رسیده و حق و حقیقت را نه تنها از مناره‏های مساجد بلکه ازتاریخ، پاک و محو می‏کردند.

زینب در برابر کفر ایستاد و سخنرانی کرد و خطابه خواند و مردم را بیدار کرد. آغازگر حرکت در مردم تا امروز و فردا شد. و همواره در طول قرون و اعصار، اثرات این حرکت عظیم هویدا است و به برکت زینب و قیام الهی اش، همچنان عاشورا نشانه روز انتقام مظلوم از ظالم است.

آری، به درستی که زینب(س) اسوه صبر و مقاومت، غزل پر معنای رسالت و شجاعت و سرود قدرت ایمان است.

پایگاه اطلاع رسانی حوزه نمایندگی ولی فقیه در جمعیت هلال احمر