در سوگ فاطمه (س) ، بانوی اول اسلام

غصه از دست دادن زهرا(س) کافی بود تا کمر فاتح خیبر و دلاور احد و پیروز جنگ های تن به تن مکه و مدینه را خم کند تا جایی که امیر المومنین (ع) بعد از دفن کوثر، خطاب به بارگاه پاک رسول خدا فرمود: بعد از دخترت فاطمه(س) من طعم خوشی را نخواهم چشید و شب و روزم یکسان خواهد بود حال مدینه ماند و پرسش های فراوان که چه بر سر دختر هجده ساله پیغمبر آمده است که حاضر نشد اهل مدینه زیر تابوتش را بگیرند مگر فاطمه چه کرده که فرزندان نوجوانش نباید در تشیع جنازه اش با صدای بلند گریه کنند.

گناه امیرالمومنین(ع) چه بود که بعضی از به ظاهر بزرگان و شبه مردان مدینه می خواستند او را دست بسته و به زور به مسجد ببرند و مگر وصی و داماد پیغمبر چه چیزی جزء خواسته رسول خدا می فرمود که باید در جلوی دیدگان همسر و فرزندانش مورد جسارت قرار بگیرد. هنوز صدای شیون ها و ناله های زهرا(س) در جلوی خانه علی(ع) در حمایت از ولایت به گوش می رسد و جسارت های بی حدی که زبان از بیانش قاصر است و درکام محبوس می ماند اما علی(ع) این روزها در سوگ همسری که خودش بارها فرمود در کوران حوادث و نگرانی های مدینه نگاه به صورت زهرا (س) همه رنج هایم را از بین می برد عزادار است. فاتح خیبر این روزها برای کسی زانوی غم در بغل گرفته که در پاکدامنی ، عفت ، حیا و زهد بدیلی در دنیا نداشت. دیگر این شب ها علی ماند و کودکان اشک بار زهرا(س) که هر کدام چراغی روشن برای اسلام شدند این روز ها علی (ع) ماند و طعنه های دشمنان و سخت ترین خاطرات علی(ع) که امانتی پیامبر به علی (ع) سپرده بود با خاطری آزرده و بازوی کبود به پدر برمی گشت و فاطمه(س) اما با چشمی گریان از تنهایی فرزندان خردسال و چشمی خندان از ملاقات با پیامبر از مدینه پرکشید.

سید طه موسوی

مسئول دفتر نمایندگی ولی فقیه در موسسه علمی-کاربردی هلال احمر