حضرت، در 8 سالگی به امامت رسیدند و 33 سال امامت را عهده دار بودند.
در بیشتر این دوران، متوکل عباسی (خلافت از 232 تا 247) در مسند خلافت نشسته و در همان آغاز دوران خلافتش، یعنی سال 233 حضرت را از مدینه به سامرا آورد، چرا که بتواند امام (ع) را زیر نظر گرفته، پیگیر رفت و آمد شیعیان با آن حضرت شود. از دیگر انگیزه های متوکل برای آوردن امام به سامرا، جلوگیری از خطر شورش های علویان و قیام شیعیان بود.
از آنجا که حلم و بردباری از ویژگی های مهم رهبران الهی است، امام هادی (ع) نیز هم در برابر ناملایمات و دشمنان حق و اهانت کنندگان به ساحت مقدس آن حضرت، با بردباری برخورد می کرد. بریحه عباسی که از سوی دستگاه خلافت به سمت امام جماعت مکه و مدینه منصوب شده بود از امام هادی (ع) نزد متوکل شکایت کرد و برای او نوشت: "اگر خواهان حفظ مکه و مدینه هستی، علی بن محمد را از این دو شهر بیرون کن، زیرا او مردم را به سوی خود خوانده است و گروه زیادی از او پیروی کرده اند."
اثر تلاش های پیاپی «بریحه»، متوکل، امام را از کنار حرم جد بزرگوارش رسول خدا (ص) تبعید کرد.
هنگامی که امام از مدینه به سمت سامرّا در حرکت بود، بریحه نیز ایشان را همراهی می کرد. در بین راه، بریحه به امام گفت: "تو خود می دانی که عامل تبعید تو من بودم. سوگند می خورم که اگر شکایت مرا نزد متوکل یا یکی از درباریان و فرزندان او ببری، تمام درختانت را در مدینه آتش می زنم، خدمتکارانت را می کشم و چشمه های مزارعت را کور می کنم. بدان که این کارها را خواهم کرد. امام (ع) در جواب فرمود: «نزدیک ترین راه برای شکایت از تو این بود که دیشب شکایت تو را نزد خدا بردم و من این شکایت را که بر خدا عرضه کردم، نزد بندگانش نخواهم برد. بریحه چون این سخن را از امام شنید، به دامن آن حضرت افتاد و با تضرّع از ایشان تقاضای بخشش کرد. امام (ع) فرمود: تو را بخشیدم.
در دوران امام هادی(ع) وضعیت فرهنگی به گونه‌ای بود که افکار و اندیشه‌های مختلفی در میان مسلمانان دیده می شد و اسلام ناب را تهدید می‌کرد. اندیشه‌های منحرفی که اصل اسلام را مورد هدف قرار می‌داد.
امام هادی(ع) در حالی که به شدت تحت نظر بودند و روابط و اقدامات ایشان کنترل می‌شد وظیفه هدایت جامعه و مقابله با انحرافات و بحران‌ها را هم به عهده داشتند.
افکار انحرافی و فرقه های انحرافی مانند غالیان، مشبه، مفوضه که از خارج به اسلام وارد می‌شد از جمله شرایطی بود که امام هادی(ع) با آن روبرو شده بود و مهمترین وظیفه امام هادی(ع) هدایت و نجات جامعه مسلمانان از این بحران‌ها بود.
امام هادی (علیه السلام) نمونه ای از انسان کامل و مجموعه سترگی از اخلاق اسلامی بود. یکی از کارهای مهمّ امام هادی (علیه السلام) همچون امامان معصوم دیگر حفظ خط فکری و فرهنگی تشیّع و جلوگیری از القاءات مخالفان بود و این کار نیاز به تشکیل حوزه علمیّه و تدریس فقه و عقائد و اصول و تربیت شاگردان برجسته و فعّال داشت.
ولادت با سعادت امام هادی(ع) مبارک باد.
پایگاه اطلاع رسانی
حوزه نمایندگی ولی فقیه در جمعیت هلال احمر