امید؛ موهبتی از جانب پروردگار برای نجات انسان

امیدواری، حالتی درونی است که در آن، انسان تمامی تلاش خود را برای رسیدن به اهدافش که به آن دلبسته است انجام می­دهد.

نگاه امیدوارانه با تلاش و فعالیت توأم است، لیکن تلاش انسان برای رسیدن به هدفش، شعله های امید را در وجود او روشن می­کند، هر چند که برای دیگران خوش نیاید و بلکه سبب دلگیر شدن دیگران شود، ولی مهم این است که انسان برای رسیدن به امیدهایش کاری را انجام داده باشد.

امید، منشأ عمل است و سرنوشت ساز؛ اگر کسی امید به چیزی داشته باشد به آن دست می یابد و زمینه های رسیدن به آن هدف را برای خود آماده می کند. امید، انسان ها را در رسیدن به اهداف یاری می کند.

از منظر دیگرامید به معنی اراده رفتن به سوی هدف و  طی کردن راه­های رسیدن به آن است. فردی که با امید زندگی می­کند برای رسیدن به هدفش برنامه ریزی و ارادۀ قوی در اختیار دارد. زمانی که فرد احساس کند اراده لازم به منظور حرکت در مسیرهای درست برای رسیدن به هدف را دارد امید نیز در او آشکار می­گردد.

به درستی ثابت شده که امید تا چه اندازه در زندگی انسان نقش سازنده و مفیدی را ایفا می­کند و بدون امید، نمی­توان به تحمل زندگی دنیایی انسان امیدوار بود. کسانی که امیدی در زندگی ندارند گرفتار افسردگی می­شوند و حتی در مواقعی که این احساس پوچی و بیهودگی در انسان بیشتر دیده شود منجر به افسردگی می­شود.

در حقیقت مهمترین نقش امید در زندگی علاوه بر پویایی و تلاش در انسان، جلوگیری از افسردگی است.

برای موفق شدن در زندگی، باید امیدواری وجود داشته باشد؛ چرا که امید، این باور را در انسان ایجاد می­کند که می­تواند تحت هر شرایطی به هدفش برسد و با ایجاد یک حس خوب و انگیزه مناسب باعث تلاش و میل رسیدن به هدف شود.

امید بر سلامت جسم و سلامت روان و حتی در درمان بیماری‌­ها نیز اثرات بسیار مثبتی دارد. در مسیر زندگی انسان دشواری ها و موانع بسیاری وجود دارد که بدون داشتن هدف و امیدواری، زندگی کردن برای انسان سخت می­شود.

از دست رفتن امید، انسان را به سوی مرگ تدریجی پیش می­برد حتی اگر زندگی هم داشته باشد مانند یک مرده متحرک خواهد بود و شوق زندگی کردن در او پیدا نمی شود.

با پرورش افراد سالم و امیدوار، می‌توان روح امید را در جامعه ایجاد کرد و برای تحکیم زندگی اجتماعی نیز بیشتر امیدواربود.

در نهایت می توان اینگونه گفت که  امید سر منشاء برکات، خیر و نیکی هم در دنیا و هم در آخرت است که باعث نجات انسان می­شود.