امید نا امیدان

انگار اصلا اینجا در کنار موج موج انسان‌های عاشقت آشناتر از کوچه های غریب مدینه شدی.
رضای اهل بیت؛ خراسان با وجود تو قطعه ای از بهشت می شود و حال که چون امشب کوچه های این سرزمین که مفتخر به وجود توست، از عبور تو خالی!
چه دل های شکسته ای که با هزار امید و آرزو به پنجره فولادت گره می خورد تا در برابر ذات حق تعالی شفاعت شان کنی...
چه لب ها که با نیت شِفا و رفع گرفتاری از سقاخانه ات جرعه ای آب که نه، عشق می نوشید...
چه قلب‌های کبودی که با امید به سپید شدن، ساعت ها در گوشه‌ای از صحن گوهرشاد چشم به گنبدت می دوخت و لب به استغفار می گشود ...
چه گوش ها که با صدای نقاره خانه ات، آواز رهایی از بندهای سخت روزگار را زمزمه کردند . . .
و چه دانه دانه گندمی که با انبوهی از نیت های دنیوی و اخروی، کبوتران حرمت را مهمان می ساخت...
دلمان به همین‌ها خوش بود. . . به تپه سلام . . . به باب الجواد . . . به ایوان طلا، تا هر زمان که زمین و زمان مخالفان می‌شد و پناهی نمی یافتیم، چونان آهوانی که ضمانتشان کردی راه به سوی حرم امن تو باز می کردیم و رهسپار سفر عشق می شدیم.
و درست آنجا که آمال و آرزوی همه زائران توست، کنج ضریح ات که زیباترین نجواهای آسمانی در آنجا به پرواز در می آید، قامت به بندگی خدا می بستیم.
تن و جان خسته و رنجور و گناهکار را به قصد طهارت به ضریح ات می رساندیم و متبرک می ساختیم، اما آقاجان، امید ناامیدان، پناه بی پناهان، روزهای سخت امروز را ببین. . . چه دردی مصیبت بارتر از دوری و فراق ؟ . . . چه رنجی شدیدتر از ماه‌ها در حصار بودن و تنها به سربردن؟ . . . چه کسی تصور می‌کرد که ذره‌ای نادیدنی و منحوس، این گونه تمام معادلات جهان را بر هم زند و البته خوب تلنگری است برای بشر مغرور و غافل . . .
آقای مهربان؛ امام رئوف، سلطان خراسان و ولی نعمت این سرزمین مادری، در این شب بزرگ به حق جوادت امیدمان را ناامید مکن.
همچون همیشه شفاعت مان کن در برابر پروردگار و رخت رهایی از این مصیبت و بیماری را بر ما بپوشان تا دوباره موج عاشقی در حرمت، آمیخته با طنین یا علی بن موسی الرضا (ع) ملکوتیان را به وجد آورد. . . به امید آن روز

پایگاه اطلاع رسانی

حوزه نمایندگی ولی فقیه در هلال احمر