مثل آن روزنه ی امید که صبحگاهان از پس پرده پنجره اتاق، نوری از احساس را به فضای تاریک سرازیر می کند. آری مثل نور، مثل ستاره ای درخشان، مثل مرهمی برای زدودن زنگارهای دل از راه می رسد. . . بوی خدا را به مشام عاشقان می رساند،عطر عاشقی به دل می نشاند و جلای ابدی اش می زند.
یکسال گرد و غبار نیستی و بدی و منیت را می زداید، آنگاه که سحرگاهان به دیدار حق به شوق شنیدن آوای ملکوتی دعای سحرش، خواب از چشم می زدایی و نگاه به آسمان پر برکت این ماه عزیز میدوزی.
اصلا رمضان ماه تنهایی هاست، ماه خلوت ها، ماه هدایت ها و مسیر یافتن هاست. ماه شب زنده داری ها، در سوگ مولای عالمیان اشک ریختن ها و به درگاه احدیت استغفار کردن هاست. رمضان با آن شکوه و عظمت قرآنی بهار دل ها می شود تا زمستان را از دل ها بیرون برد تا صدای ربنای افطارش گوش تا گوش اهل عالم را به شنیدن حق و حقیقت وا دارد.
رمضان این ماه ویژه ی الهی با همه ی برکاتی که دارد فرصت است. فرصتی برای احیا شدن برای وصل کردن دل به ملکوت و فصل کردن هوس های دنیایی از دل. فرصتی است برای انسانی کامل شدن ، بیراهه را خط زدن و پای در مسیر عشق الهی نهادن .
این فرصت را همواره باید قدر دانست و در قدرهایش به چتر حمایت دادار بی همتا پناه برد.
رمضان بهار است و چون بهار عمری دارد، از نسیم روح نوازش، از تازگی اش، از طراوت گل‌ها و عطر اقاقی هایش که در کلام پروردگار متجلی است، از طلوع و غروب خورشیدش، از همه اش بهره بگیر و بدان که چون بهار رفتنی است.
به قنوت اللهم اهل الکبریا و العظمه نزدیک‌تر از آنی که تصورش را بکنی.پس تا فرصت، فرصت است، دست به بالهای ملائکه بسپار تا تو را به خالقت پیوند دهند و در آسمان الهی به پرواز در آورند.