ابا عبدالله الحسین(ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری در خانواده ای دیده به جهان گشود که شریف ترین و اصیل ترین خانواده ها است. ایشان دومین ثمره پیوند علی مرتضی(ع) نماد فضیلت، شهامت و مردانگی و فاطمه(س) الگوی پاک دامنی و تقوا است. با تولد او خانه فاطمه(س) و علی(ع) به نور جمال این نوگل باغ ولایت و چراغ فروزان آسمان امامت معطر و روشن گردید.
«حسین از من است و من نیز از حسینم کسی که حسین را دوست بدارد خداوند او را دوست می دارد.»(کنز العمال)، اینها تنها بخشی از سخنان رسول گرامی اسلام(ص) در مورد سبط بزرگوارش، حسین(ع) است که خبر از میزان علاقه پیامبر(ص) به ایشان می دهد.
حسین(ع) تا هفت سالگی در آغوش جدّ گرامی خود و مطابق آموزه های اسلامی پرورش یافت و پس از رحلت رسول اکرم(ص) در محضر پدر و مادر بزرگوارش، علی و فاطمه که برترین بندگان الهی هستند، درس مردانگی، خداترسی و آزادگی آموخت. تمامی اینها باعث شد که امام حسین(ع) به شخصیتی ورای دیگر شخصیت ها تبدیل شود.
در ادامه به گوشه ای از این خصلت ها و فضائل اشاره می شود.
خدا ترسی
اولیای خداوند به دلیل دست یابی به درجه بالایی از شناخت الهی همواره بیشتر از سایرین ترسانند. آن امام بزرگوار نیز چنین بود و همواره می فرمود: « از عذاب خدا در قیامت ایمن نیست مگر کسی که در دنیا از خدا بترسد.»(بحار)
عبادت
بنده به هر میزان که شناخت بالاتری از معبود خود داشته باشد در بندگی و عبادت او اهتمام بیشتری می ورزد. حسین بن علی(ع) نیز به چنان شناختی از ذات اقدس الهی دست یافته بود که می توانست او را توصیف نماید و بدون شک عباداتی که انجام می داد در خور این شناخت بود؛ از فرزندش حضرت امام سجاد(ع) نقل شده است که امام حسین(ع) شبانه روز بیش از هزار رکعت نماز می خواندند.(عقدالفرید(
تواضع
تواضع و فروتنی ناشی از معرفت و حکمت انسان است. پس هرچه خداشناسی و توحید و علم انسان بالاتر باشد تکبر او کمتر و فروتنی اش بیشتر خواهد بود. در آیات و احادیث تکبر به شدت مذمت و تواضع بسیار مدح و ستایش شده است. امام حسین(ع) نیز به واسطه معرفت و حق شناسی اش همواره با مردم زندگی میکرد و خود را از آنها جدا نمی دانست، در نهایت سادگی و تواضع بود، همه‌ساله پیاده به حجّ میرفت، با مردم نشست و برخاست می کرد، با فقرا معاشرت داشت و دعوت آن ها را حتی به خرده نانی با گشاده رویی می پذیرفت، به عیادت بیماران میرفت و خود برای محتاجان، بینوایان، بیوه‌زنان و یتیمان، نان و غذا میبرد.
قاطعیت
یکی از صفات بارز و سجایای اخلاقی ابا عبدالله الحسین(ع) ارادة قوی و عزم راسخ اوست. امام (ع) همانند جد گرامی اش با قاطعیت در برابر قدرت و حکومت استبدادی امویان ایستاد و بدون هیچ تردیدی مخالفت خود را با یزید اعلام داشت و با یاران اندک خود به میدان جهاد قدم نهاد تا حق، آشکار و باطل، نابود گردد. او برای رسیدن به هدف مقدسش با تمام افراد خانواده و یاران با وفایش حرکت کرد و راه پیروزی از طریق شهادت را به امت اسلامی نشان داد و خود نیز در این مسیر به شهادت رسید.
عزت نفس
از دیگر ویژگی های حسین بن علی(ع) که او را از همه مجاهدان تاریخ ممتاز ساخته است بیزاری از ذلت است. سخنان حسین(ع) در روز عاشورا عالی‌ترین و برترین بیان در مورد حفظ حیثیت وعزت نفس می‌باشد: «چه دور است ذلت از ما، که خدا و رسولش و مؤمنین ذلت را برای من نمی‌پسندند؛ بلکه پدران و مادرانی که در دامن پاکشان مرا پرورش داده‌اند و مردان غیور و با حمیّت و انسان‌هایی که امتناع می‌ورزند از این که طاعت انسان‌های پست را بر کشته شدن ترجیح دهند.»
این عزت نفس اوست که اجازه نمی دهد؛ تسلیم مردمی پست و فرومایه همچون ابن زیاد شود، چون کوه در برابر سپاه کوفه می‌ایستد و بدون هیچ دغدغه و هراسی از بنی امیه، درس زندگی با عزت را به جهانیان می‌آموزد.
امام حسین(ع)، نمونه ای درخشان از رهبری مبارز است که چون پا به میدان حق و باطل گذاشت جزء با پیروز گردانیدن حق و فدا شدن در راه آن از میدان بازنگشت.
مجموعه فضائل حسین بن علی(ع) است که راه و روش او را الهام بخش نه تنها شیعیان بلکه تمامی جهانیان نموده است تا جایی که گاندی، مبارز بزرگ هند این گونه می گوید: «من برای مردم هند چیز تازه ای نیاوردم. فقط نتیجه ای که از مطالعات و تحقیقاتم درباره تاریخ زندگی قهرمانان کربلا به دست آورده بودم، ارمغان ملت هند کردم. اگر به دنبال نجات هستیم، واجب است همان راهی را بپیماییم که حسین بن علی علیه السلام پیمود.»
سالروز ولادت امام حسین (ع) و روز پاسدار گرامی باد
پایگاه اطلاع رسانی حوزه نمایندگی ولی فقیه در هلال احمر